Kush prej nesh, muslimanëve, nuk e njeh Ebu Ejjub el-Ensariun?!

Allahu xh.sh. e ngriti përmendjen e tij në Lindje dhe në Perëndim dhe e lartësoi mbi të gjitha krijesat famën e tij, kur e zgjodhi shtëpinë e tij që në të të zbresë Pejgamberi a.s., me rastin e arritjes së tij në Medinë si muhaxhir. Vetëm ky nder është mjaft për të.
Rreth vendosjes së Pejgamberit a.s., në shtëpinë e Ejjub el-Ensariut ekziston një tregim i bukur, i cili është mirë të përsëritet gjithmonë.

 

Në momentin e ardhjes së Pejgamberit a.s. në Medinë, zemrat e banorëve të saj e pritën në mënyrën më madhështore me të cilën pritet një mysafir i ardhur nga një vend tjetër.
E vështronin me mall të madh, ashtu siç e pret i dashuri të dashurin e vet...
Ia çelën zemrat e tyre dhe ia hapën dyert e shtëpive të tyre që të zbresë në shtëpinë më të mirë.

 

Mirëpo, Pejgamberi a.s. qëndroi në Kuba, në periferi të Medinës, disa ditë, gjatë të cilave ndërtoi xhaminë, e cila njëkohësisht është edhe xhamia e parë e ndërtuar për adhurim.
Pejgamberi a.s. pastaj e la Kubanë dhe hipi në devenë e vet, ndërsa paria e Jethribit qëndroi në të dy anët e rrugës. Secili prej tyre dëshironte të ketë nderin që i Dërguari i Allahut të zbresë në shtëpinë e tij...

Secili nga paria i dilte përpara devesë dhe e joshte që të ndalej para shtëpisë së tij, duke thënë:
- Vendosu tek unë, o i Dërguari i Allahut, nën mbrojtjen time!
Pejgamberi a.s. ua kthente atyre:
- Lëre, lëre, sepse ajo është e urdhëruar.
Kështu pra, në mesin e kësaj zhurme, deveja vazhdonte rrugën deri në cakun e saj, të cilën njerëzit e përcillnin me vështrimet e tyre kurse zemrat i kishin shpeshtuar të rrahu-rat.
Kur deveja e kalonte një shtëpi, dëshpërohej i zoti i saj, mirëpo ringjallej shpresa në shpirtrat e atyre që u pasonin shtëpitë.

 

Deveja vazhdonte rrugën e njerëzit shkonin pas saj dhe dëshironin të dinin nga thellësia e zemrave të tyre se kush do të ketë fatin që Resulullahu të zbresë në shtëpinë e tij, derisa ajo arriti në një shesh para shtëpisë së Ebu Ejjub el-Ensariut dhe u ul aty.
Mirëpo, Pejgamberi a.s. nuk zbriti prej saj...

 

Nuk kaloi shumë kohë dhe ajo u ngrit dhe nisi të ecë, kurse Pejgamberi a.s. ia kishte lëshuar frerin. Por, nuk kaloi shumë kohë dhe ajo u kthye në vendin ku ishte ulur pak më parë.
Në atë moment një gëzim i papërshkruar e përfshiu zemrën e Ebu Ejjub el-Ensariut dhe shkoi te Pejgamberi a.s., e përshëndeti dhe i dëshiroi mirëseardhje. I mori teshat e tij me të dy duart, sikur të mbante thesarin e tërë botës dhe shkoi me to në shtëpinë e tij.

Shtëpia e Ebu Ejjub el-Ensariut ishte njëkatëshe dhe mbi të nënkulmi. Ebu Ejjubi i kishte hequr të gjitha gjërat e tij që i kishte pasur nën kulm, që në të të vendosej Resulullahi.
Mirëpo, Pejgamberi a.s. preferoi vendosjen në katin e parë. Për këtë Ebu Ejjubit nuk i mbeti asgjë tjetër vetëm të bindej para urdhrit të Pejgamberit a.s. dhe e vendosi aty ku shprehu dëshirën.

 

Posa erdhi nata, Pejgamberi a.s. shkoi në shtratin e vet, ndërsa Ebu Ejjubi së bashku me gruan e tij u ngjitën në katin e sipërm. Posa e mbyllën derën e dhomës së tyre, kur për një çast Ebu Ejjubi u kthya nga gruaja e tij dhe tha:
- Vaj për ty! Ç’bëmë?!
Si mund të jetë i Dërguari i Allahtu poshtë, e ne të jemi mbi të?!
Si është e mundur që ne të ecim mbi Resulullahin a.s.?!
Si mund të jemi ne në mes Pejgamberit a.s. dhe Shpalljes?! Ne pra mbaruam! (E pat puna jonë!) U pikëlluan së tepërmi të dy bashkëshortët dhe nuk dinin si të vepronin.
Assesi nuk u qetësuan, derisa nuk dolën në pjesën e sipërme, e cila nuk ishte mbi Pejgamberin a.s. U larguan nga ajo pjesë duke ecur në majë të gishtërinjve dhe duke i ikur mesit të dhomës.

 

Ebu Ejjubi, posa u zgjua në mëngjes, shkoi te Pejgamberi a.s. dhe i tha:
- Të betohem në Allahun se as unë e as shoqja ime tërë natën nuk kemi shti gjumë në sy.
Atëherë Pejgamberi a.s. i tha:
- Përse u ka ndodhur kjo, o Ebu Ejjub?!
Ai u përgjigj:
- Na u kujtua se ne jemi në katin e sipërm të shtëpisë e ti je në katin e parë. Çdo herë që ne lëvizim, mbi ty do të bjerë pluhuri e do të të shqetësojë, pastaj unë u bëra pengesë ndërmjet teje dhe Shpalljes (vahjit).

 

Pejgamberi a.s., pasi e dëgjoi Ebu Ejjubin, i tha:
- Mos u brengos, Ebu Ejjub! Më lehtë është për ne të jemi në katin e poshtëm, për shkak të vizitave të shumta të njerëzve.
Ebu Ejjubi thotë:
- U pajtova me mendimin e Resulullahut a.s. derisa një natë bënte ftohtë, e neve na u thye një ibrik dhe iu derdh uji. U çova menjëherë unë dhe gruaja ime, por nuk kishim asnjë send për ta tharë ujin përveç një copë kadife, të cilën e përdornim si çarçaf për t’u mbuluar, dhe me të thamë ujin nga frika se do të bjerë te Pejgamberi a.s.

 

Të nesërmen në mëngjes shkova te Pejgamberi a.s. dhe i thashë:
- Të betohem në babain tim dhe nënën time, unë nuk jam i kënaqur që të jem në katin e sipërm e ti të jesh në katin e poshtëm, nën mua. Ebu Ejjubi pastaj vazhdon e thotë se ia tregova rastin e ibrikut. Më në fund Pejgamberi a.s. iu përgjigj lutjes sime dhe ai hypi në katin e sipërm e unë me gruan time zbrita në katin e poshtëm.

 

Pejgamberi a.s. qëndroi në shtëpinë e Ebu Ejjubit rreth shtatë muaj, derisa u ndërtua xhamia në sheshin e hapur, ku ishte ndalur deveja. Pejgamberi a.s. atëherë kaloi në dhomat, të cilat ishin ndërtuar përreth xhamisë, për të dhe për gratë e tij. Pas kësaj u bë fqinj i Ebu Ejjubit, duke kaluar një fqinjësi shumë të mirë mes tyre!

 

Ebu Ejjubi e deshi aq shumë Resulullahun s.a.s. saqë kjo dashuri ia pushtoi tërë zemrën dhe mendjen. Po ashtu, edhe Pejgamberi a.s. e deshi Ebu Ejjubin deri në atë masë, saqë ata hynin dhe dilnin te njëri-tjetri pa farë teklifi dhe e shikonte shtëpinë e Ebu Ejjubit sikur të ishte shtëpia e tij.

 

Ibnu Abbasi r.a. tregon e thotë:
Ebu Bekri doli një ditë në xhami, kur bënte vapë e madhe. E pa Omeri r.a. dhe e pyeti:
- Ebu Bekër, ç’të shtyri të dalësh në këtë kohë?!
Ebu Bekri ia ktheu:
- Nuk më ka shtyrë të dal asgjë tjetër përveç urisë, sepse nuk kam asgjë për të ngrënë.
Omeri r.a., atëherë i tha:
- Betohem në Allahun se edhe mua nuk më ka shtyrë të dal asgjë tjetër përveç ajo që përmende ti.

 

Ata ende nuk e kishin përfunduar bisedën e tyre, kur doli Pejgamberi a.s. dhe i pyeti:
- Çka ju ka shtyrë të dilni në këtë kohë?!
Ata të dy iu përgjigjën:
- Pasha Allahun, nuk kemi dalë për asgjë tjetër veçse për shkak të dhembjes së madhe që ndiejmë nga uria.
Atëherë Pejgamberi a.s. iu tha:
- Edhe unë - pasha Atë që shpirti im është në dorën e Tij - nuk kam dalë për asgjë tjetër veçse për shkak të urisë.

 

Pejgamberi a.s. mendoi pak e iu tha:
- Çohuni e ejani me mua! U nisën e shkuan te dera Ebu Ejjub el-Ensariut r.a. Ebu Ejjubi dhe çdo ditë e ruante një racion të ushqimit për Pejgamberin a.s. dhe nëse ai vonohej e nuk vinte, atëherë ia jepte anëtarëve të familjes së vet.
Kur trokitën në derë, u paraqit Ummu Ejjubi - gruaja e Ebu Ejjubit, e cila u tha:
- Mirë se na vjen Resulullahu dhe ata që janë me të!

 

Pejgamberi a.s. e pyeti:
- Ku është Ebu Ejjubi?
Ebu Ejjubi e dëgjoi zërin e Resulullahut s.a.s., pasi ishte duke punuar te një hurme aty afër, vrapoi menjëherë duke thënë:
- Mirë se na vjen Resulullahu dhe ata që janë me të!" Pastaj vazhdoi: "O i Dërguari i Allahut, kjo nuk është koha në të cilën vije më parë."

Pejgamberi a.s. i tha:
- Po, ashtu është.
Pastaj Ebu Ejjubi shkoi te hurmeja, dhe preu një degë, në të cilën kishte hurma të buta dhe të forta.

 

Pejgamberi a.s. i tha:
- Nuk do të dëshiroja ta këpusësh këtë degë. Ke patur mundësi t’i mbledhje hurmat e saj.
Ebu Ejjubi ia ktheu:
- O Resulullah, dëshirova të hani hurma të buta dhe të forta, por për ju do të therë edhe një kafshë.

 

Pejgamberi a.s. i tha:
- Nëse therë diçka, mos ther prej atyre që janë duke u mjelur.
Ebu Ejjubi e mori dhe e preu një edh, pastaj i tha gruas së tij: "Zë dhe gatuaj bukë, sepse ti di më mirë të bësh bukë." Pastaj e mori gjysmën e edhit dhe e futi për ta zier, ndërsa gjysmën tjetër e poqi.

 

 

Pasi u përgatit ushqimi dhe iu shërbye Pejgamberit a.s. dhe dy shokëve të tij, Pejgamberi a.s. e mori një pjesë të mishit të edhit dhe e shtiu në një copë të bukës dhe tha:
- O Ebu Ejjub, nxito me këtë copë deri te Fatimja, sepse ka shumë ditë që ajo nuk ka provuar diçka të tillë.
Pasi u ngopën, Pejgamberi a.s. tha:
- Bukë, mish, hurma të buta e të forta!!!
I dolën lotët, pastaj tha:
- Pasha Atë, në duart e të Cilit është shpirti im, kjo është begatia për të cilën do të pyeteni Ditën e Kijametit e, nëse e fitoni sikurse këtë, prekeni me duart tuaja dhe thoni:
Me emër të Allahut - "Bismil-lahi", e kur të ngiheni po ashtu thoni:
"Elhamdu lil-lahi".

 

Falënderimi i qoftë Allahut, i Cili ngopi e na begatoi!
Pejgamberi a.s. pastaj u çua e i tha Ebu Ejjubit:
-Eja nesër tek unë!
Pejgamberi a.s. e kishte zakon që kushdo që ia bënte ndonjë të mirë ai dëshironte që atë të mirë t’ia tejkalojë.

 

Mirëpo, Ebu Ejjubi nuk e dëgjoi këtë.
Atëherë, Omeri r.a. i tha:
- O Ebu Ejjub, Pejgamberi a.s. të urdhëron që nesër të shkosh tek ai.
Ebu Ejjubi, atëherë tha:
- Dëgjoj dhe i nënshtrohem urdhrit të Resulullahut!
Ebu Ejjubi shkoi të nesërmen te Pejgamberi a.s., i cili i dha një robëreshë të re, që shërbente te Pejgamberi a.s., dhe i tha:
- Sillu mirë ndaj saj, o Ebu Ejjub, sepse ne nuk kemi parë prej saj përveçse të mira gjatë tërë kohës sa ishte te ne!

 

Ebu Ejjubi u kthye në shtëpinë e vet. Me vete kishte edhe robëreshën e re. E kur e pa Emmu Ejjub (gruaja e Ebu Ejjubit) pyeti:
- Për kë është kjo, o Ebu Ejjub?!
Ai u përgjigj:
- Për ne... Na e dhuroi Resulullahu s.a.v.s.
Atëherë ajo tha:
- Sa dhurues i mirë, dhe sa dhuratë fisnike është kjo!
Ebu Ejjubi shtoi:
- Pejgamberi a.s. na porositi që të sillemi mirë ndaj saj.
Ummu Ejjub, pastaj tha:
- Si të veprojmë me të që ta çojmë në vend porosinë e Pejgamberit a.s.?!
Ebu Ejjubi u përgjigj:
- Pasha Allahun, unë nuk shoh zgjidhje më të mirë, për ta çuar në vend porosinë e Pejgamberit a.s., sesa lirimin e saj.
Ummu Ejjubi ia priti:
- "Ia qëllove. Ti je në rrugë të drejtë. Pastaj e liroi".

 

Këto janë disa fragmente nga jeta e Ebu Ejjub el-Ensariut në kohën e paqes, por nëse të jepet rasti të njihesh me disa fragmente të jetës së tij në kohën e luftës, do të shohësh çudira...

 

Ebu Ejjubi r.a. gjatë tërë jetës së tij ishte i angazhuar në luftë, saqë thuhet për të se ai mori pjesë në të gjitha betejat e muslimanëve, prej kohës së Pejgamberit a.s. e deri në kohën e Muaviut, përveç nëse ka qenë i angazhuar në ndonjë luftë tjetër.

 

Lufta e fundit e tij, ishte beteja për çlirimin e Kostantinopojës. Muavia e kishte përgatitur ushtrinë nën komandën e të birit të tij, Jezidit. Ebu Ejjubi në atë kohë ishte plak në moshën tetëdhjetëvjeçare, mirëpo mosha e tij e shtyrë nuk e kishte penguar që t’i bashkangjitej ushtrisë së Jezidit dhe t’i çajë valët e detit për të luftuar në rrugën e Allahut xh.sh.

 

Nuk kaloi pak kohë në përleshje me ushtrinë e armikut, derisa u sëmurë rëndë Ebu el-Ejjubel-Ensariu, sëmundje kjo e cila nuk i mundësoi më ta vazhdojë luftën. Atëherë vetë Jezidi erdhi ta vizitojë atë dhe e pyeti:
- A ke nevojë për ndonjë ndihme, o Ebu Ejjub?
Ebu Ejjubi iu përgjigj:
- Dërgoja të falat e mia ushtrisë muslimane dhe thuaju atyre:
"Ju porosit Ebu Ejjubi të depërtoni në thellësi të tokës së armikut, të më mbartni mua me ju, dhe të më varrosni nën këmbët tuaja te muret e Konstantinopojës" dhe pas pak kohe dha shpirt.

 

Ushtarët muslimanë iu përgjigjën dëshirës së shokut të Resulullahut s.a.s. dhe u vërsulën mbi ushtrinë e armikut, derisa arritën te muret e Konstantinopojës, dhe e mbartën Ebu Ejjubin me vete.

 

Atje ia hapën varrin dhe e varrosën.
Allahu xh.sh. e pastë mëshiruar Ebu Ejjub el-Ensariun, i cili nuk deshi të vdesë ndryshe por vetëm mbi shpinën e kuajve të shpejtë, duke luftuar në rrugën e Allahut xh.sh., në moshën tetëdhjetëvjeçare.